De zee, ik kijk ernaar en hoor
honderden mensen verstomd
Gezamenlijk een tegenwicht
voor het eeuwig ruisen

De horizon nooit zo ver
of schitterend als aan het strand
Tussen gekabbel en gekwebbel eb ik
weg op mijn gedachten

Een woordenvloed als maalstroom
boven het warme zachte zand
Brengt mij onderaards
Tegelijk deinend in het nu

Tot ik verder weg zak
in een slaap zo veilig, zo vol rust
Alsof zelfs tijd gelukkiger verglijdt
geborgen aan de kust

Totdat een stem mij bereikt
een woord mij herinnert
Aan wie ik ben, wat mij hier houdt,
‘Mama, ik heb een krab gevangen’.