Etty Hillesum
acrylverf op papier
formaat: 76 bij 56 cm
prijs: 300,- incl. 10 nieuwe bomen via Trees for All
Ik wil leven
Etty Hillesum, geboren in een Nederlands-Joodse familie, leefde van 1914 tot 1943. Haar dagboek werd in 1981 gepubliceerd, 38 jaar nadat ze in Auschwitz werd vermoord.
Het boek bevat een ongekende levenslust, tot het eind van haar leven aan toe. Voor mij is ze een voorbeeld zoals hoe ze in het leven stond maar ook hoe ze in het reine kwam met de eindigheid van het leven. Het dagboek is een absolute leestip en eenvoudig via de bieb ook online verkrijgbaar.
Onderstaand twee indrukwekkende fragmenten uit het dagboek van Etty Hillesum dat de titel draagt: ‘Het verstoorde leven’.
—
Ik zou lang willen leven, om het later alles toch nog eens te kunnen uitleggen en als me dat niet vergund is, welnu, dan zal een ander het doen, en dan zal een ander mijn leven verder leven, daar waar het mijne is afgebroken en daarom moet ik het zo goed en zo volledig en zo overtuigd mogelijk leven, zodat diegene, die na mij komt niet helemaal opnieuw hoeft te beginnen en het niet meer zo moeilijk heeft.
—
Het leven is zo grappig en zo verrassend en zo eindeloos genuanceerd en op iedere bocht van de weg plotseling weer een heel ander uitzicht. De meeste mensen hebben clichévoorstellingen over dit leven in hun hoofd, men moet zich innerlijk bevrijden van alles, van iedere verstarde voorstelling, van iedere leuze, van iedere gebondenheid, met moet de moed hebben alles los te laten, iedere norm en ieder conventioneel houvast, men moet de grote spring in de kosmos durven wagen en dan, dan is het leven zo eindeloos rijk en overvloeiend, zelfs tot in z’n diepste lijden.
Etty Hillesum
Audi et alteram partem
Hoor en Wederhoor
Als ik mijn verhaal schrijf, dan wil ik niet dat het hoeken bevat, of scherpe klanken. De taal moet rond zijn en zacht. Alleen in die vorm kan ik mijn denken overbrengen in een wereld vol kantige contouren. Het is me nog niet gelukt.
Dus daal ik af in m’n binnenste en bezoek ik al m’n uithoeken. Het is daar, in de meest tochtige windstreken waar mijn woorden vorm krijgen. De ruwe laat ik beuken tegen fjorden als woeste golven. Ze vermorzelen stenen en splijten rotsen, zo schaaf ik ze bij.
Totdat er zinnen ontstaan die me aanstaan. Dag en nacht schep ik. De woorden groeien als bloemen om mij heen. Zo onderzoek ik de werkelijkheid, als wordt zij weerspiegeld in een groot innerlijk meer. Hoe bedachtzamer mijn woorden, hoe zachter de contouren van wat ik zie.
Verschillen lossen langzaam op, tegelijkertijd zie ik steeds scherper elk detail. Totdat het spiegelbeeld in het meer langzaam samenvalt met de realiteit. Ik ben het meer geworden en van daaruit kijk ik op naar een grenzeloze wereld.
Het maakt mijn handen tederder, mijn blik inclusiever. Mijn ogen zien ook de miljoenen die niet welkom waren of zijn. Mijn armen hangen ontspannen omlaag, of ze omhelzen aanrakingen. Mijn voeten leren nieuwe paden bewandelen. Ik leer actievoeren.
‘Te velde trekken tegen haat’, aldus Etty Hillesum, wie het pad voor me heeft geëffend. Dankzij haar hoef ik niet helemaal opnieuw te beginnen. Ze verbreedt mijn horizon en helpt me de woorden te vinden voor mijn verhaal.
‘In mij is een overgroot zwijgen, dat groeiende is. En daaromheen spoelen zovele woorden, die je moe maken, omdat men er niets mee kan uitdrukken. Men moet steeds meer nietszeggende woorden sparen om die paar te kunnen vinden, die men nodig heeft. En door het zwijgen heen moet de nieuwe uitdrukkingsmogelijkheid groeien.’
Rainer Maria Rilke, vertaald door Etty Hillesum in haar dagboek ‘Het Verstoorde Leven’
25-5-2023
Marlijn
Schilderij van Etty Hillesum
Acrylverf op papier (A2) door Marlijn