Elk vliegtuig dat voorbijkomt
moet bloemetjes voor me maken.
Van een fabriek aan de kust
wil ik een liefdesbrief.
Kantoorpanden lezen mij voor
uit Vasalis en Vestdijk,
terwijl passerende auto’s
mij onderdompelen in muziek.
Het is erop of eronder
vertelt men mij, dan maar erop.
Ik prop de dingen in mijn hoofd
en laat ze verstoppen.
Totdat ze oppoppen in magnifieke
gedaantes die zichzelf bevrijden,
gaan leven en lijden en mij
achterlaten, zo blijf ik verlaten
de dingen opproppen om nieuwe
variaties te maken, een wereld
te creëren, en mijn zijn te bewaken.
Zo zoekt de molshoop zijn baasje
En de lijst het schilderij
Heeft de tv de primaire kleuren opgekocht
En de stoel herinnert hoe zij
op hem zat terwijl ze haar lievelingseten
at, niet eerder zo nabij.
O stoel, blijf liever niet hopen
Maar maak van elk achterwerk
een kunstwerk dat in alle praal
is bewerkt speciaal voor jou
En vraag aan de dingen
om jou te bezingen
Slechts zo sta je stevig in een wereld
Die wankelt. In weelde verankerd
Overleef je de beving
In een leven vol verbeelding.
Het is erop of eronder vertelt
men mij, dan maar erop.
Ik prop de dingen in mijn hoofd
en laat ze verstoppen
totdat ze oppoppen in magnifieke
gedaantes en zichzelf bevrijden.
Zo zijn geuren de ingang van een portaal.
En stap ik zo nu en dan
over de rand van heden en verleden
en voel ik aan de beelden
die Rodin morgen afmaakt.
Ben ik in het Franse hotelletje
waar Vincent straks ontwaakt.
En loop ik zij aan zij met Emily
Brontë langs het water.
O Emily, wat kun je mij nog leren
Is er een grens, zal ik ooit klaar zijn
Wat doe ik met de wereld
haar zo te boetseren
tot ze past in mijn rijm.
Het is erop of eronder vertelt
men mij, dan maar erop
Ik prop de dingen in mijn hoofd
en laat ze verstoppen
Totdat ze oppoppen in magnifieke
gedaantes en zichzelf bevrijden
Hun eigen leven leiden
En mij verlaten om los te gaan.
Emily danst in de madeliefjesregen
van het vliegtuig dat overvliegt.
Ze overhandigt mij een brief
afzender Tata, mijn hart bonst
Verliefd, in extase open ik het papier
Terwijl ik op je zit, ga ik op in de woorden.
Ze gaan over krekels en gordijnen
die op en neer aadmen.
Terwijl de klanken van Nils Frahm
mijn liefde beamen, vallen ijzeren tranen.
De wereld op zijn kop, in een spiegel
gestopt. Erop of eronder,
voor mij graag erop.
16-9-22
Marlijn