Roze
Ik zag vanochtend een spikkeltje roze in de lucht, tussen een verder grauwe bedoening. Opeens herkende ik het. De kleurintensiteit, de manier waarop ze zich manifesteert tussen het grijs. De hand van een meester haal je er zo uit. Zelfs de kwastdikte was vanaf waar ik zat perfect. Het moet het stukje roze zijn van Vermeer. Het stuk dat op drift is geraakt en zich van het schilderij heeft afgewend.
Het schijnt al in zijn atelier gebeurd te zijn. Slechts twee mensen hebben het roze in de lucht beschreven voor het niet langer aanschouwbaar was. Tot op de dag van vandaag is onduidelijk of Vermeer zelf het roze heeft laten gaan of dat het tegen zijn zin was. Hij stond bekend als een rechtvaardig man. Ik kan me zo indenken dat het roze de wereld wilde zien en de schilder dat begreep. Hij herkende haar drang naar meer en kneep een oogje toe. In de nacht is zij toen opgestaan en van het papier zo de lucht in gegleden.
Het schilderij heeft geen glans verloren nadat het roze verdween. De schilder heeft wellicht zelfs erkend dat het voor iedereen beter was, inclusief voor het schilderij. De twee ooggetuigen van het roze zijn archiefmateriaal geworden. Ze kunnen simpelweg niet op tegen het roze-loos schilderij dat nog altijd te bezichtigen is in het museum.
Het roze drijft nu al honderden jaren in de lucht en heeft nog nimmer genoeg gehad. Er is zoveel te zien, het is zo heerlijk om van boven op de aarde neer te kijken. Ze heeft er geen idee van hoe haar vrijheidsdrang en trektocht het leven op aarde bereikt. Zo nu en dan is ze zichtbaar en dat gebeurt vrijwel nooit onopgemerkt. Het roze is simpelweg te perfect, te vrij en te mooi om niet op te vallen. Daar waar ze verschijnt kan men het niet laten aan iets verhevens te denken. Al gebeurt dat vaak onbewust, besef ik me nu.
Marlijn
16-11-23