Beste Stephen,

Vanuit 1997 draag je mij op niet lichthartig de pagina te vullen. Het enige dat ik kan doen wanneer ik dit lees, is schrijven. Vanochtend vulde de zon mijn gehele auto. Niet genoeg om mij te verwarmen. Maar, als altijd, genoeg om elk voorwerp met een magische oranje gloed te omgeven. Terwijl ik het landschap voorbij zag rollen, en de wereld mij als één en al groen, oranje en geel voorkwam, wist ik waarom ik leefde. Het is de bodem en zij draagt het mij op. Zodat ik alles in me opneem en al dat levensgeluk weer met me mee breng naar haar. Ze is diep, donker, kent
weinig licht of zuurstof en een beetje water maar zij heeft de fantasie van tien oceanen. Alles haalt ze uit
de levens die zijn geleefd. De herinneringen, de levenslust, onze reizen, eerste zoenen, spannende
avonturen of lelijke fratsen. Ze verdwijnen nooit, maar zinken in haar, samen met ons, als we tot stof
vergaan.

Ons leven is voeding voor haar bestaan. En zelfs een klein kind begrijpt dat het eten lekkerder is als het
plezier bevat, voedzamer is als er liefde in is gelegd en hemelrijker als het iets onnavolgbaars bezit, iets unieks dat verrast. Elk levend wezen bevat al deze ingrediënten en meer. We husselen ze in een ordeloos bestaan. Voegen kruiden toe in de vorm van roekeloze daden. En stomen de maaltijd in geduld en geweten. Maar de ware sensatie komt uit onze fantasie. Hoe meer we scheppen, hoe rijker onze smaak.

Zij is gelukkig, als ik gelukkig ben. Ik ben gelukkig als ik creëer. En een opdracht van jou, Stephen, helpt mij dit inzicht nu op te schrijven. Het is niet lichthartig hoop ik. Sowieso nog te klein om waarachtig te zijn. Dat vind ik niet erg. Het vervult mij hiermee bezig te zijn.

En dan nu hoe ik mijzelf opdien. Als een mengsel van pastinaak, gegrild in de oven en besprenkeld met de puurste olijfolie. Zoutkorrels lichten op naast de peper op een donkerrode biet. Een bloemkool met mosterdzaad, licht besprenkeld met een Japanse sojasaus. Een vijg naast een dadel voor de zwoele zoete tonen. Bosui mag niet ontbreken en de rucola en kastanjes verzorgen een nootachtige vlaag dat kracht bijzet. De aubergine ligt in het centrum, zacht als satijn en glanzend van voldoening. En dit is nog maar mijn eerste gang. Elke dag schaaf ik het bij of vul ik het aan met mijn ervaringen. Als een ware meesterchef die maar eenmaal mag koken voor haar grote liefde.

Zomaar, op deze dag is het leven zinvol geworden. Ik leef! Opdat ik straks als een verrijkend maaltje kan worden opgediend aan haar aan wie ik mijn bestaan te danken heb, de grond. Zij is het begin en einde van alle verhalen.

Brief aan Stephen King

naar aanleiding van zijn boek ‘Over leven en schrijven’

4-10-2023
Marlijn