Meteen naar de inhoud

Zijn Wij De Mensen

Dit is mijn Essay

Uit een sterk gevoel van urgentie ontstaan.

Geschreven voor jou, mij en de wereld en alle mensen van morgen.

Een paar reacties op het essay:

‘Wat heb jij jouw inzichten op een prachtige manier verwerkt in een paper. Ik ben het momenteel aan het lezen en heb al wat traantjes gelaten.’ – Bella

‘Ik heb het in 1 ruk uitgelezen. Ik moet sommige stukken nog een keer lezen om het echt goed te doorgronden maar wat is dit stuk raak zeg!’ – Annemieke

‘Ik heb met heel veel plezier (al is de boodschap niet zo rooskleurig) je essay gelezen. De combinatie klimaat, psychologie, economie, poëzie en je tekeningen maakt het heel bijzonder. Ik ben nog niet zo ver de grot in geweest maar dat zal een kwestie van tijd zijn. Bedankt voor de inspiratie!’ – Richard

‘Een heel sterk en helder geschreven essay. Het leest zoals de artikelen van de Correspondent. Je vat een complex thema samen en brengt het tastbaar voor de lezer doormiddel van je eigen persoonlijke zoektocht. Je komt met oplossingen zonder onrealistisch te zijn. De bronnen die je in je essay verwerkt zijn inspirerend. – Lela

‘Jeee, goed zeg!!! De lethargie van de westerse mens, behorend tot het Wassenaar van de wereld, goed omschreven in je essay.’ – Katja 

‘Dank je wel voor je actuele levensverhaal Marlijn, dat je mij deelgenoot maakt van je overwegingen, gevoelens, beslissingen. Ik heb het geboeid gelezen en bekeken. Sluit je in mijn hart! Ik kom heel veel herkenbaars tegen. Daar ga ik graag op in. Vind je het goed dat ik dat de komende tijd doe?’ – Freek

 

 

Klimaatcrisis

Is een feit dus waarom wachten met handelen?

Vooruitminderen

de enige positieve weg voorwaarts is, er één is door te minderen.

De Zee
De zee, ik kijk ernaar en hoor
honderden mensen verstomd
Gezamenlijk een tegenwicht
voor het eeuwig ruisen

De horizon nooit zo ver
of schitterend als aan het strand
Tussen gekabbel en gekwebbel eb ik
weg op mijn gedachten

Een woordenvloed als maalstroom
boven het warme zachte zand
Brengt mij onderaards
Tegelijk deinend in het nu

Tot ik verder weg zak
in een slaap zo veilig, zo vol rust
Alsof zelfs tijd gelukkiger verglijdt
geborgen aan de kust

Totdat een stem mij bereikt
een woord mij herinnert
Aan wie ik ben, wat mij hier houdt,
‘Mama, ik heb een krab gevangen’.